Cezaris Graužinis

Samuel Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό


«Τίποτα πιο πραγματικό από το τίποτα». Ο Σάμιουελ Μπέκετ μεταφέρει στο θέατρο τη ρήση του Δημόκριτου και αλλάζει τους κανόνες της δραματουργίας.


Περιμένοντας τον Γκοντό (1953) σ’ έναν έρημο δρόμο μ’ ένα γυμνό δέντρο, δυο παρίες-παλιάτσοι, πρόσωπα χωρίς ρόλο, συζητούν και παίζουν για «να κρατηθεί στη γωνία η σιωπή». Ο ένας ασχολείται με το καπέλο του, ο άλλος με το παπούτσι του (ο δυϊσμός πνεύματος-σώματος;) ενώ ένα δεύτερο ζευγάρι εκπροσωπεί τη δυάδα αφέντη-δούλου σε αμοιβαία εξάρτηση.


Αρνητική παραβολή και μεταφυσική φάρσα, με στοιχεία τσίρκου και μιούζικ χολ, και τον Γκοντό (God – Godot) να μην έρχεται ποτέ, το έργο γράφτηκε από τον μεγάλο ιρλανδό στα γαλλικά. Σήμερα παρουσιάζεται από μια ομάδα ταλαντούχων συντελεστών που απαρτίζεται από τον λιθουανό σκηνοθέτη Τσεζάρις Γκραουζίνις και έλληνες ηθοποιούς.