Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου - Γιάννης Μαργαρίτης

Ιφιγένεια εν Ταύροις
του Ευριπίδη

Η συνάντηση με το έργο του Ευριπίδη είναι μια δοκιμασία του διαλεκτικού τρόπου σκέψης. Ο αρχαίος ελληνικός διαφωτισμός και η αμφισβήτηση των δεδομένων αποτελεί το βασικό εργαλείο για την κατά το δυνατόν πληρέστερη προσέγγιση του Ευριπίδειου τοπίου.


Η Ιφιγένεια η εν Ταύροις προτείνει μια διαφορετική κατάληξη του μύθου των Ατρειδών. Ο ποιητής φαίνεται να μην αρκείται στον Αισχύλειο συμβιβασμό έτσι όπως διαδραματίζεται στις Ευμενίδες και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν έναν παλιό μύθο σχετικό με την Ιφιγένεια. Αυτόν της Ταυροπόλου Άρτεμης, με τις σαφώς μητριαρχικές καταβολές. Έρχεται λοιπόν να θέσει με διαφορετικό τρόπο την ανάγκη συνύπαρξης των αντιθέτων, την ανάγκη ισορροπίας ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο, στο «βάρβαρο» και στο «πολιτισμένο».


Ο κύκλος του αίματος θα σταματήσει με την ουτοπία της πλήρους αποδοχής  ή με την πλήρη αποδοχή της ουτοπίας.