Σημείωμα του σκηνοθέτη Σύλλα Τζουμέρκα:
“I walked with a zombie, I really did” –έτσι ξεκινά το voice over του ομώνυμου, μικρού βουντού ποιήματος του Ζακ Τουρνέρ. Και στον «Φάκελο Βάνκαου» του Ηλία Μαγκλίνη, οι απόπειρες ανάστασης μιας Άλκηστης, γλυκιάς, νέας ξανά, «που είναι και δεν είναι», μάς οδηγούν –όπως και στον Ευριπίδη– μέσα από ένα πέλαγος ανθρώπινης μικρότητας και κωμικοτραγικού οικογενειακού ψυχοδράματος, στο Άγνωστο, στο μεγάλο Ω! ενός αλλόκοτου μέλλοντος, όπως το διαμόρφωσαν στα συλλογικό μας ονειρόδραμα ο Λάζαρος, ο Χριστός, τα γκόλεμ και οι Διαθήκες, οι μυστηριώδεις ανυπότακτοι ανιμισμοί, η κληρονομιά των Βίαιων Εκστάσεων, και –από την ψυχεδελική επιστημονική φαντασία του ’60 και του ’70– τα σπασμένα μάρμαρα, οι μυστικές θάλασσες με τα φαρδιά παγωμένα κύματα και οι βραχώδεις σεληνιακές (ζωτικές) έρημοι με τις αράχνες και τα σκουλήκια .
Τι είναι αυτό το νέο σώμα και αυτό το νέο πνεύμα που αιφνίδια ζει; Ή ξαναζεί; Είναι ή δεν είναι; Το θέλαμε ή δεν το θέλαμε; Το θέλουμε ή τελικά δεν το θέλουμε κοντά μας;
Σε κάθε περίπτωση, το ευχηθήκαμε.