Η πόλη των τυφλών
του Σάιμον Στίβενς

Εμπνευσμένο από το Περί τυφλότητος του Ζοζέ Σαραμάγκου

Ένας άνθρωπος χάνει ξαφνικά το φως του. Χωρίς προειδοποίηση ή αιτία. Μέσα σε λίγες ώρες γίνεται σαφές ότι πρόκειται για μια τύφλωση που δεν μοιάζει με καμία άλλη, μια τύφλωση μεταδοτική. Τα περιστατικά αιφνίδιας τύφλωσης πολύ γρήγορα κλιμακώνονται και εξαπλώνονται σε όλη την πόλη. Η κυβέρνηση προσπαθεί μάταια να περιορίσει τη μόλυνση βάζοντας σε καραντίνα τους νοσούντες σε ένα άδειο παλιό νοσοκομείο.

Η κοινωνία βρίσκεται σε πανικό καθώς τα μέτρα της κυβέρνησης γίνονται όλο και πιο κατασταλτικά. Για πόσο καιρό η κίνηση στους δρόμους θα είναι ομαλή;

Για πόσο καιρό θα επαρκούν τα τρόφιμα; Πόσος χρόνος χρειάζεται για να καταρρεύσει η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος, αερίου και νερού;

Μια μόνο γυναίκα μένει απρόσβλητη από τον ιό. Διατηρεί την όρασή της και γίνεται μάρτυρας των πιο σοκαριστικά βίαιων αλλά και τρυφερών στιγμών σε μια πόλη που βυθίζεται όλο και περισσότερο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο σκοτάδι. Άραγε, σε έναν κόσμο τυφλών, τι θα έκανες αν έβλεπες;

Στην παράδοση της Πανούκλας του Αλμπέρ Καμύ (1947) και του Άρχοντα των μυγών του Ουίλιαμ Γκόλντινγκ (1954), ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκου στο πασίγνωστο Περί τυφλότητας (1995) θέτει θεμελιώδη ερωτήματα για την ανθρώπινη συμπεριφορά σε ακραίες συνθήκες. Από τους σημαντικότερους εν ζωή Βρετανούς δραματουργούς, ο Σάιμον Στίβενς διασκευάζει μοναδικά αυτόν τον αριστουργηματικό μύθο, ακροβατώντας ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το χιούμορ και την παράνοια, την ποίηση και τη δυστοπία.

Παρουσιάζοντας τη διασκευή του βραβευμένου Βρετανού δραματουργού σε παγκόσμια πρεμιέρα πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της Πανδημίας, η Έμιλυ Λουίζου ερευνά με αλληγορικό τρόπο την καταλυτική επίδραση του φόβου στη διάλυση των κοινωνιών μας. Φωτίζει την παραμορφωμένη εικόνα μιας κοινωνίας σε πανικό, που συναινεί χωρίς δισταγμό στην καταστολή των πλέον στοιχειωδών, ιστορικά κατακτημένων, ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η παράσταση, με στοιχεία θρίλερ, παντρεύει το αποκαλυπτικό σκηνικό της καραντίνας μ’ ένα έντονα σωματικό στοιχείο, που φέρνει σε πρώτο πλάνο της δύναμη της οικειότητας καθώς γίνεται ολοένα πιο επιτακτική η ανάγκη της επιβίωσης. Η πρωτότυπη μουσική και η κίνηση, αναπόσπαστα στοιχεία της σκηνοθεσίας, υποστηρίζουν ένα αφηγηματικό θέατρο συνόλου που μας οδηγεί σε ένα παράδοξο ταξίδι από το σκοτάδι στο φως.