Το φως μιας λίμνης / La luz de un lago

Με έδρα τη Βαρκελώνη, η Tanya Beyeler (Ελβετία) και ο Pablo Gisbert (Ισπανία) είναι η ψυχή των El Conde de Torrefiel (Ο Κόμης του Τορεφιέλ). Η φοβερή κολεκτίβα που ανακαλύψαμε στο Φεστιβάλ με το εντυπωσιακό LA PLAZA το 2018 ξεκίνησε την πορεία της το 2010 και δεν άργησε να κερδίσει διεθνή αναγνώριση, παρουσιάζοντας τα έργα της σε σημαντικές σκηνές και φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο (Kunstenfestivaldesarts στις Βρυξέλλες, Wiener Festwochen στη Βιέννη, Festival d’Automne στο Παρίσι, GREC Festival στη Βαρκελώνη, Short Theatre στη Ρώμη, MMCA στη Σεούλ, Museo del Chopo στην Πόλη του Μεξικού, Festival Transámerique στο Μόντρεαλ, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, κ.α.).

Το νέο τους έργο, συμπαραγωγή και αυτή τη φορά κορυφαίων ευρωπαϊκών φεστιβάλ και θεάτρων, βυθίζει τους θεατές στο φαντασιακό μιας ιδιότυπης ταινίας που συνενώνει θραύσματα από τη ζωή ανθρώπων σε ξεχωριστούς τόπους και διαφορετικές μεταξύ τους χρονικές στιγμές. Οι ιστορίες εμφανίζονται και εξαφανίζονται η μία μέσα στην άλλη, σε μια αφηγηματική μπάμπουσκα, έναν καλειδοσκοπικό αντικατοπτρισμό (mise-en-abȋme) στα βαθιά νερά του χρόνου: ένα ζευγάρι που γνωρίζεται σε μια συναυλία στο Μάντσεστερ, δυο κρυφοί εραστές στην Αθήνα, μια τρανς γυναίκα στο Παρίσι και μια πρεμιέρα στο θέατρο Λα Φενίτσε της Βενετίας. Το Φως μιας λίμνης είναι ένα έργο για τον έρωτα, την εργασιακή πραγματικότητα και τη βία σ’ έναν κόσμο που καταρρέει ανάμεσα σε οφθαλμαπάτες και παραισθήσεις.

Με ανατρεπτική σκηνική γλώσσα στο μεταίχμιο θεάτρου, χορού, και εικαστικής εγκατάστασης, το έργο μάς προσκαλεί σ’ ένα συνειρμικό ταξίδι μέσα από φευγαλέες εικόνες που ζωντανεύουν με προβολές κειμένων, αφήγηση με voice-over και εμβυθιστικό ήχο, αποτυπώνοντας μοναδικά τον διαρκή αγώνα αναζήτησης καθαρότητας και σαφήνειας σε έναν κόσμο απροσδιόριστο, γεμάτο ασάφειες και θολά σημεία.

Στο σκηνικό σύμπαν των El Conde de Torrefiel η θεατρικότητα δημιουργείται συχνά μέσω ηχοτοπίων. Στο Φως μιας λίμνης η ομάδα προχωρά ακόμα περισσότερο: ο ήχος γίνεται ο κεντρικός πυλώνας στον οποίο στηρίζεται το έργο συνθέτοντας τις ρωγμές και τα νήματα του νοήματος. Ένας νέος χώρος μεταξύ όρασης και ακοής, ρευστός όσο και ζωτικός, ανοίγεται στη φαντασία των θεατών. Στην κατακερματισμένη αφήγηση που δημιουργείται παίρνουν μορφή επί σκηνής και αναδεικνύονται αναπάντεχα οι δραματικές εντάσεις μεταξύ ατόμου και κοινωνίας στο παγκοσμιοποιημένο τοπίο του 21ου αιώνα.