Τετάρτη, 18 Φεβρουαρίου.
Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών για το 2015 ήταν έτοιμο προς δημοσιοποίηση. Οι δημοσιογράφοι είχαν ανοίξει τα μαγνητόφωνά τους, οι επίσημοι είχαν πάρει τις θέσεις τους. Αλλά παρά τα όσα ενδιαφέροντα θα ανακοίνωνε ο Γιώργος Λούκος εκείνη τη μέρα, κάτι άλλο είχε κλέψει την παράσταση.
Από τη Μυρτώ Λιαλιούτη
Φωτογραφία: Βασίλης Μαθιουδάκης
Πίσω του, σε αφίσα με έντονο ροζ φόντο, υπήρχε ένα λευκό άλογο που θύμιζε τον Δούρειο Ίππο. Το επιβλητικό άλογο και οι υπόλοιπες φιγούρες που παρουσιάστηκαν δεν ήταν μόνο έξυπνες και παιχνιδιάρικες, αλλά έφερναν έναν αέρα φρεσκάδας στη γραφιστική εικόνα του Φεστιβάλ, προκαλώντας αίσθηση από την πρώτη στιγμή. Αν τις κοιτάξετε λίγο πιο προσεκτικά, θα δείτε πως είναι φτιαγμένες από κατοπτικές εικόνες των χώρων που φιλοξενούν τα φετινά καλλιτεχνικά δρώμενα. Η δημιουργός τους, Χαρά Μαραντίδου, με σπουδές στην αρχιτεκτονική, αποφάσισε πως τα κτίρια μπορούν κι αυτά να έχουν ζωή – και τους τη χάρισε.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τα εικαστικά;
Ευτυχώς που δεν με ρωτάς τι δουλειά κάνω, γιατί αυτό θα ήταν πιο δύσκολο να το απαντήσω. Έχω σπουδάσει αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και, αφού εργάστηκα ως αρχιτέκτονας στο Παρίσι και στην Αθήνα, αποφάσισα να ακολουθήσω στα 30 μου την πιο καλλιτεχνική μου κλίση και πήγα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 2007 που αποφοίτησα, ξεκινάει μια συνεχής αναζήτηση του τι κάνω και συχνά αισθάνομαι ότι ακολουθώ πολλά παράλληλα μονοπάτια, τα οποία πολλές φορές συγκλίνουν. Δεν μπορώ να πω με μία λέξη ότι είμαι εικαστικός ή αρχιτέκτονας. Σε όλα όμως όσα με απασχολούν υπάρχει πάντα ο σχεδιασμός, η δημιουργία και η αλληλεπίδραση με τον χρήστη-αναγνώστη της δουλειάς μου. Συνεργάζομαι με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στο σχεδιασμό εκπαιδευτικού υλικού, με το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με σχολεία, με εκδοτικούς οίκους και, κακώς ή καλώς, θεωρώ ότι τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για κάτι δημιουργικό.
Πώς αποφασίσατε να συμμετάσχετε στο διαγωνισμό για το εικαστικό του φετινού Φεστιβάλ;
Έχω ζήσει από κοντά τους φοιτητές του τμήματος τυπογραφίας και τέχνης του βιβλίου της ΑΣΚΤ, οι οποίοι έκαναν το εικαστικό του Φεστιβάλ το 2009. Μου ήταν κάτι οικείο, αλλά δεν το είχα δοκιμάσει. Φέτος μου πρότεινε η Λεώνη Βιδάλη, καθηγήτρια του τμήματος αυτού, να συμμετάσχω και το τόλμησα. Μπορώ να πω ότι αγχώθηκα, γιατί ένιωσα ότι υπάρχουν άπειροι δρόμοι ν’ ακολουθήσεις.
Από τι εμπνευστήκατε τις φιγούρες; Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Η ιδέα μού ήρθε ένα βράδυ μετά από ένα μήνα περίπου δουλειάς και λίγο πριν φτάσει η ημερομηνία παράδοσης. Όλες οι προσπάθειές μου είχαν σαν αφετηρία το κοινό του Φεστιβάλ και τη συνεχή μετακίνησή του μέσα στην πόλη. Από εκεί άρχισα να ψάχνω στο χάρτη όλους τους χώρους των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ, τα μέρη που αυτή η μάζα ανθρώπων πηγαίνει κι έρχεται. Με το Google Earth ξεκίνησα κάνοντας μια καταγραφή, κατοπτική, όλων των χώρων. Με γοήτευε η ιδέα ότι το Φεστιβάλ διαχέεται μέσα και έξω από την πόλη, σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους, και τη μεταμορφώνει. Ήταν σαν να έχω ένα παιχνίδι Lego, όπου με πάνω από 10 διαφορετικά κομμάτια μπορώ να φτιάξω ξανά και ξανά την πόλη. Mόνο που αυτή τη φορά η πόλη θύμιζε φιγούρες βγαλμένες από παραστάσεις χορού, θεάτρου, όπερας. Παίζοντας με τα τουβλάκια-κατόψεις, οι δυνατότητες ήταν πάρα πολλές. Οι περισσότερες φιγούρες είναι ανθρωπόμορφες, άλλες θυμίζουν πολεμιστές, άλλες χορευτές, υπάρχει και μία ψηλή όρνιθα. Τα θέατρα έγιναν κεφάλια, φούστες, ασπίδες, θώρακες και φτερά. Οι κατόψεις των στεγάστρων της Πειραιώς και του ΟΛΠ ήταν συνήθως τα πόδια, οι λαιμοί και οι κορμοί, ενώ τα μικρότερα κτίρια με τα πιο ιδιαίτερα σχήματα έδωσαν ψυχή στις φιγούρες.
Ποια απ’ όλες είναι η αγαπημένη σας;
Φυσικά η αγαπημένη μου είναι το αλογάκι που εμφανίζεται κυρίως στο επικοινωνιακό υλικό του Φεστιβάλ. Νομίζω πως είναι η πιο ολοκληρωμένη φιγούρα απ’ όλες• έχει τη σοβαρότητα και το συμβολισμό ενός Δούρειου Ίππου, αλλά και την ευθυμία και αισιοδοξία ενός τροχήλατου παιδικού παιχνιδιού. Συμπυκνώνει όλα όσα φαντάζομαι ότι είναι το Ελληνικό Φεστιβάλ.
Παρακολουθείτε το Φεστιβάλ; Πώς σας φαίνεται το φετινό πρόγραμμα;
Αισθάνομαι ότι με υπερβαίνει το να καταφέρω να αποκτήσω πλήρη εικόνα του προγράμματος! Έχει κάτι ζωντανό, σε αναβρασμό• γεμάτο, αλλά συνεπές σε βασικές αρχές υψηλής ποιότητας και φρέσκιας ματιάς. Χρειάζομαι σύμβουλο έκδοσης εισιτηρίων!
Ποια παράσταση δεν θέλετε να χάσετε φέτος;
Ο Αντώνης Φωνιαδάκης, η Τάνια Καρβάλιο, η Μαγκύ Μαρέν, και ο Δήμος Γκουνταρούλης με τον Ισμαέλ Ιβό είναι λίγοι από αυτούς που έχω σημειώσει και είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω άλλους τόσους που δεν θα ήθελα να χάσω.
