Θωμάς Μοσχόπουλος

Βάκχες

Μπορούμε άραγε να έρθουμε σε κοινωνία με το «τραγικό» σε μια εποχή άρνησης εσωτερικών μεγεθών και συγκρούσεων, όπου οι εντάσεις εκτονώνονται απλώς, ενώ χάριν μιας εικονικής «ασφάλειας» ελέγχουμε και ελεγχόμαστε συστηματικά; Τι σημαίνει λυρικό, ωμό, φυσικό, ιερό, αιρετικό, σε μια εποχή χωρίς όραμα, πίστη, αλλά και χωρίς ικανή αμφισβήτηση;


Ο Διόνυσος με τη μορφή θνητού επιστρέφει στη Θήβα, την προγονική του γη, για να αξιώσει την αναγνώριση της θεϊκής του υπόστασης, για να δικαιωθεί. Όπλο του η απώλεια ελέγχου όσων τον αμφισβητούν. Αυτός που αρνείται το Άλλο κομματιάζεται. Η σάρκα σπαράζει τη σάρκα της. Ο θεός καλυπτόμενος αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται. Ή απλώς καλύπτει τις «ανθρώπινες» αδυναμίες του;


Ο Λόγος. Το Άλογο.
Κι εμείς; Πού; Πώς; Αρχαίοι; Σύγχρονοι; Ταπεινοί; Υβριστές;
Ειλικρινείς; Υποκριτές;


 Θωμάς Μοσχόπουλος