«Ουτοπία είναι να μπορείς να μετουσιώσεις την αποτυχία σου σε κάτι που για σένα είναι δύναμη. Όλοι έχουμε ηττηθεί – και ως κοινωνία είμαστε ηττημένοι. Το θέμα είναι, πρώτον, να το αποδεχτούμε. Αν το αποδεχτούμε, πηγαίνουμε αυτομάτως στο επόμενο στάδιο (όπως συμβαίνει και με τα στάδια του πένθους), όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε μέσα από τις ανάγκες μας νέα πράγματα.
Μιλώντας με κινητικούς όρους, υπάρχει η «ουτοπία της πτώσης». Τι είναι; Η επιθυμία να αντισταθείς στη βαρύτητα – πράγμα ουτοπικό. Πώς μπορείς, λοιπόν, να αλλάξεις αυτό που, θεωρητικά, σε μια πορεία σωματική είναι προδιαγεγγραμένο; Από τη στιγμή που θα χάσεις τον έλεγχο (και ως κοινωνία τον έχουμε χάσει), πώς μπορείς –αν μπορείς– να αντιστρέψεις τη βαρύτητα ώστε να μην καταστραφείς; Ή, ακόμα κι αν καταστραφείς, πόσο χιούμορ υπάρχει μέσα σε αυτή τη συνθήκη;
Όλο αυτό επιλέξαμε να το κάνουμε σόου στο Newtopia. Σε αυτή την παράσταση εμπνεόμαστε από το τσίρκο, από τον βουβό κινηματογράφο, έχουμε ανθρώπους που αυτοσαρκάζονται με την ιδιαιτερότητα του σώματός τους. Στο τσίρκο τότε υπήρχε το body shaming, τα freaks. Σήμερα, δεν υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση από την κοινωνία, αλλά για μας που ασχολούμαστε με το σώμα αυτό έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ποιο σώμα είναι όμορφο; Το απόλυτα ισορροπημένο; Μπορεί. Αλλά μήπως έχει τρομερή ομορφιά όταν δεις έναν άνθρωπο που χάνει τον έλεγχο, το τι τύπου κίνηση παράγει προκειμένου να επιβιώσει, να μην καταστραφεί; Και πόσο χιούμορ περιέχει αυτό; Γιατί και ο ίδιος ο άνθρωπος που πέφτει γελάει μετά. Είναι μηχανισμός επιβίωσης του σώματος. Ή θα καταρρεύσω ή θα γελάσω».
(απόσπασμα από πρόσφατη συνέντευξη της Πατρίσιας Απέργη στο ow.gr)