Sine Qua Non ART

Το 2003, έλαβε τα διάσημα του Ιππότη Γραμμάτων και Τεχνών για τα καλλιτεχνικά επιτεύγματά του και την εξάπλωση του έργου του πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας. Το 2005, ο Ντιντιέν Ντεσά τού ανέθεσε καθήκοντα καλλιτεχνικού διευθυντή και υπεύθυνου εκπαιδευτικών στη σχολή χορού CCN – Μπαλέτο της Λωρραίνης.

Το 2010 διετέλεσε βοηθός καλλιτεχνικού διευθυντή και κατόπιν καλλιτεχνικός συντονιστής υπό τη διεύθυνση του Πέτερ Γιάκομπσον. Ανέλαβε τον καλλιτεχνικό και τεχνικό συντονισμό της CCN μέχρι το 2013, βοηθώντας χορογράφους όπως ο Φαουστίν Λινιέκουλα, η Μαρία Λα Ριμπότ και η Ματίλντ Μοννιέ να υλοποιήσουν το έργο τους.

Τζόναθαν Πράνλας-Ντεκούρ

Πτυχιούχος καλών τεχνών και ιστορίας της τέχνης και κατόπιν θεάτρου από το Πανεπιστήμιο της Μασσαλίας, ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στον χορό στο Παρίσι, συμμετέχοντας σε διάφορα ανεξάρτητα καλλιτεχνικά εγχειρήματα. Συνεργάστηκε με ανεξάρτητες ομάδες σύγχρονου χορού στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων με τη Mateja Bucar (Σλοβενία), τον Κωνσταντίνο Ρήγο (Ελλάδα), τον Sebastian Prantl (Αυστρία) και τη Rebecca Murgi (Ιταλία). Στη συνέχεια εντάχθηκε στο P.A.R.T.S., με διευθύντρια την Αν Τερέζα ντε Κερσμάακερ (2006-2010). Στο διάστημα αυτό συμμετείχε σε παραστάσεις και προγράμματα όπως: Κόλαση (Inferno) του Ρομέο Καστελλούτσι (Φεστιβάλ Αβινιόν 2008), Dialogue 09 της Sasha Waltz (Neues Museum Berlin, 2009), Anyway no way of knowing του John Jasperse (Opera of la Monnaie, Βρυξέλλες, 2010). Το 2011 συνεργάστηκε με τον θίασο SOIT, με επικεφαλής τον Hans Van Den Broek και έδρα τις Βρυξέλλες, και με την Alexandra Waeirstall, με έδρα το Ντύσσελντορφ. Από το 2011 έως το 2014 εργάστηκε στο Εθνικό Διεθνές Χορογραφικό Κέντρο (CNN) του Μονπελλιέ και σε διεθνείς περιοδείες έργων της Mathilde Monnier (Pudique αcide, Extasis, Twin Paradox, Soapéra).
Από το 2009 παραδίδει μαθήματα χορού στο Παρίσι (Ménagerie de Verre) και αλλού, στο Ωδείου ως επισκέπτης καθηγητής, και στο CNN του Μονπελλιέ, ιδίως στο Μπαλέτο της Λωρραίνης του CNN, καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 8 (Master 1 and 2).

ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ

Συναίσθημα και Κάθαρση: Μεταμορφώνοντας το σώμα του σύγχρονου ερμηνευτή (πρακτικό εργαστήριο)

Οι συμμετέχοντες του εργαστηρίου μέσα από τη χρήση μιας σειράς υποκριτικών εργαλείων από τους χώρους της περφόρμανς, του θεάτρου και του χορού μαθαίνουν να χρησιμοποιούν το σώμα τους σαν καταλύτη ενός κοινού συναισθήματος και ερευνούν τις μεταμορφώσεις του με μια διαδικασία αντίστοιχη της κάθαρσης στο αρχαίο δράμα.
Στόχος μας είναι η όξυνση της σωματικής επίγνωσης και φαντασίας των συμμετεχόντων μέσα από ασκήσεις φωνής και σώματος καθώς και ασκήσεις τελετουργίας σε ομάδες ή ζευγάρια. Με αυτό τον τρόπο θα δοκιμαστούν τα σωματικά όριά μας και θα καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε την αχίλλειο πτέρνα σε βλέμμα της Μέδουσας.
Οι συμμετέχοντες θα κληθούν να χτίσουν μια γέφυρα ανάμεσα στη σωματική τους μεταμόρφωση και ενσάρκωση συναισθημάτων και καταστάσεων και την σύγχρονη, ερμηνευτική πρόκληση του «εδώ και του τώρα».
Το εργαστήριο απευθύνεται σε συμμετέχοντες που επιθυμούν να εξελίξουν τις σωματικές τους ικανότητες ή θέλουν να ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους στην κίνηση.

Κομμός (εργαστήριο κίνησης για όλους τους σπουδαστές του Λυκείου)

Πως ο σύγχρονος ερμηνευτής μαθαίνει να χρησιμοποιεί το σώμα του και τη φωνή του ως εργαλείο δράσης και ύπαρξης;
Ο κομμός στην αρχαία τραγωδία, αποτελεί στιγμή δραματικής κορύφωσης θρήνου, πόνου, χαράς ή ανακούφισης. Μια στιγμή λυρικής έκφρασης όπου ο Χορός και οι πρωταγωνιστές τραγουδούν και χορεύουν μαζί. Μια στιγμή όπου το άτομα και η ομάδα μέσα από την κοινή δράση ενώνονται με στόχο να υπερνικήσουν τα εμπόδια.
Τα σώματά μας τον 21^ο αιώνα, είναι η ηχώ, το στίγμα, η μνήμη και η εξέλιξη των μύθων της αρχαίας τραγωδίας και καλούνται να δημιουργήσουν τον δικό τους κομμό.
Το εργαστήριο θέλει να δώσει βήμα στους νέους δημιουργούς, που έχουν ανάγκη την ουτοπία και το όνειρο για να αποδεσμευτούν από το κλίμα καταστροφής και μηδενισμού που μας περιβάλλει σήμερα.
Ως μέλη μιας δημιουργικής ομάδας διαφορετικών ανθρώπων, οι συμμετέχοντες θα μάθουν να χρησιμοποιούν τα σώματά τους ως εργαλεία αντίστασης, ελπίδας, αναζήτησης της ουτοπίας, αντλώντας ατομικά ως ερμηνευτές εκείνη τη δύναμη που μπορεί να ενισχύσει στη συνέχεια και την ομάδα μέσα από μια κοινή εμπειρία.