Ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψει κανείς τη συμβολή του
Mik στη διάταξη και τον συντονισμό των ομάδων που συνθέτουν τις εγκαταστάσεις και τα βίντεό του είναι να την παρομοιάσει με το έργο ενός σκηνοθέτη. Προσλαμβάνει ηθοποιούς, τους χωρίζει σε βάρδιες, τους πληρώνει με την ώρα (με μεροκάματα φυσικά),τους δίνει λίστα οδηγιών, εν ολίγοις κρύβεται πίσω από τον προσανατολισμό του όλου θεάματος που συχνά συνδέεται με τη σκηνοθετική άποψη μιας παράστασης.
Ο Mik συντονίζει άτομα σαν να ήταν εργάτες ή έμποροι, τους οργανώνει σαν να ήταν εργοδηγός σε κατασκευαστικό εργοτάξιο: ή καλύτερα, στήνει αριστοτεχνικά μια παράσταση αποδόμησης.
Pulverous (2003)
Το Pulverous (2003), εξερευνά τα άκρα μιας νωχελικής και επιδέξιας καταστροφής. Εδώ οι εξολοθρευτές αναποδογυρίζουν ράφια, σπάνε πακέτα με ξηρά προϊόντα αραδιάζοντας τα περιεχόμενά τους στο πάτωμα. Όλα μοιάζουν με μια διαδικασία απογραφής αποθήκης που έχει κυριολεκτικά ξεφύγει εκτός ελέγχου. Ακολουθώντας τις κινήσεις της κάμερας, παρατηρούμε άτομα καθισμένα με απλωμένα τα πόδια τους, σαν παιδιά στην άμμο, να καταστρέφουν επιμελώς συσκευασμένα τρόφιμα. Πρόκειται για ένα είδος παιχνιδιού χωρίς διασκέδαση. Αγνοώντας τα ηθικά κηρύγματα περί σπατάλης και επικεντρωμένοι στην κακομεταχείριση των τροφίμων, οι συντελεστές της παράστασης αποδόμησης παρασύρονται από την εκτόνωση ενέργειας ως αυτοσκοπό.
Σε αυτά τα τρία σενάρια, αποκτούν ένα διχοτομικό λόγο ύπαρξης: “αράζουν” και “σκίζουν” – καταστρέφουν απλά για να καταστρέψουν.
(Jennifer Fisher και Jim Drobnick στο “Ambient Communities and Association Complexes: Aernout Mik’s Awry Socialities”, Catalogue Haus der Kunst, Μόναχο, 2004)
Mock-Up (2007)
Η εγκατάσταση Mock-Up, στηριγμένη σε προβολή τεσσάρων καναλιών βίντεο, αποτελεί ένα έργο φαντασίας το οποίο γυρίστηκε σε ένα ακατοίκητο Ολλανδικό «χωριό», το Marnehuizen, μια από τις μεγαλύτερες περιοχές διενέργειας στρατιωτικών γυμνασίων στην Ευρώπη.
Σε ένα «κέντρο κράτησης», το οποίο κατασκευάστηκε επί τούτου ειδικά για την περίσταση μέσα στο κτιριακό συγκρότημα, λαμβάνει χώρα εκπαίδευση για την εκκένωση του κτιρίου στην περίπτωση πυρκαγιάς. Πέρα από τους κρατούμενους και τους φύλακες είναι παρόντες η πυροσβεστική, η αστυνομία και διάφορες ιατρικές ομάδες.
Στην ταινία παίζουν πολλοί νέοι οι οποίοι συμμετέχουν στην «άσκηση». Μέσω της αλληλεπίδρασης ενηλίκων και νέων, οι ηθοποιοί αρχίζουν να αμφισβητούν τους άγραφους κανόνες και συμβάσειςπου διέπουν την κατάσταση. Επηρεάζουν την εξέλιξη των πραγμάτων με ακραίες συμπεριφορές και παράλογες πράξεις, προκαλώντας τον υπέρ-κορεσμό του έργου με πράξεις άσκοπες και με απελευθερωτικούς αυτοσχεδιασμούς, ως εάν επρόκειτο για έναν χώρο στον οποίον υπάρχει η πεποίθηση, αν όχι η βεβαιότητα, ότι το «άλλο», το διαφορετικό είναι δυνατόν να γίνει πραγματικότητα.
Το έργο εντρυφά με έναν μοναδικό τρόπο στην κατάσταση του φόβου ο οποίος κατατρύχει τον σημερινό κόσμο και ο οποίος προκύπτει από διάφορες απειλές, άλλες πραγματικές άλλες φανταστικές. Με τον τρόπο αυτό ο Aernout προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή μας και να στείλει το μήνυμα ότι η κατάσταση αυτή αξιοποιείται πρόθυμα στον πολιτικό λόγο ο οποίος, στο όνομα της ασφάλειας,διαιωνίζει τον ίδιο ακριβώς φόβο κατά του οποίου ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται.
Συμπαραγωγή
Toneelgroep Amsterdam και Stedelijk Museum (Amsterdam)
Τα έργα ανήκουν στη συλλογή σύγχρονης τέχνης του Δημήτρη Δασκαλόπουλου.Τοποθετήθηκαν και λειτουργούν στο χώρο της Πειραιώς 260 στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών 2011 με την ευγενική χορηγία του.
